Witam serdecznie,
przymierzam się do budowy wzmacniacza lampowego. Szukam dosyć prostego układu który przy poprawnym wykonaniu odwdzięczy się brzmieniem (słucham głównie metalu symfonicznego i muzyki klasycznej). Zainteresował mnie schemat i krótki opis konstrukcji na stronie diyaudioprojects.com. Czy ten schemat ma w ogóle racje bytu - autor pisze że lampy EL34/KT88/6L6 mogą być w nim stosowane zamiennie? Ile w tym prawdy? Może ktoś ma jakąś lepszą propozycje dla mnie?
Pozdrawiam,
Piotrek
przymierzam się do budowy wzmacniacza lampowego. Szukam dosyć prostego układu który przy poprawnym wykonaniu odwdzięczy się brzmieniem (słucham głównie metalu symfonicznego i muzyki klasycznej). Zainteresował mnie schemat i krótki opis konstrukcji na stronie diyaudioprojects.com. Czy ten schemat ma w ogóle racje bytu - autor pisze że lampy EL34/KT88/6L6 mogą być w nim stosowane zamiennie? Ile w tym prawdy? Może ktoś ma jakąś lepszą propozycje dla mnie?
Pozdrawiam,
Piotrek
Jedna z połówek użyta jest w roli wtórnika katodowego (tym samym niewykorzystany jest podstawowy walor tej lampy w postaci wysokiego współczynnika wzmocnienia). Druga - stanowi odwracacz fazy w układzie kołyski gdzie owszem wysokie wzmocnienie lampy jest bardzo pożądane (bez względu na to że wypadkowe wzmocnienie stopnia wynosi tylko -1) ale tu jest ono redukowane za sprawą nieblokowanego rezystora w katodzie. Nie skorzystano tu z możliwości poprawy właściwości częstotliwościowych kołyski poprzez pomocnicze sprzężenie między katodami triod, no ale wtedy należałoby zastąpić wtórnik stopniem w układzie WK po czym wzmocnienie całości okazałoby się tak wielkie, że niechybnie po zamknięciu pętli USZ doszłoby do wzbudzenia. Ale właściwie po co tu w ogóle kołyska? Lampa EL34 cechuje się dobrą czułością (jak większość dedykowanych pentod końcowych audio, od ECL86 poprzez EL84 a skończywszy na zapomnianej już EL503, w przeciwieństwie zaś do tetrod strumieniowych przeznaczonych zasadniczo do pracy impulsowej, od PCL805 poprzez EL81, PL504 a skończywszy na rubinowej 6Π45C zatem nie wymaga szczególnie wysokiego napięcia sterującego, nawet w konfiguracji UL. Zdradza to zresztą rozkład napięć na obu triodach: wtórnik na pewno nie dostarczy napięcia wyższego niż 41V, kołyska zaś - 60V, ale to przy nieuwzględnieniu obciążającego wpływu rezystorów dzielnika kołyski (R13+P1 - R14). Takie napięcia swobodnie uzyskałoby się z najprostszego i najpewniejszego w pracy inwertera w układzie katodyny (z dzielonym obciążeniem) wymagającego tylko jednej triody, przy czym jeszcze lepiej niż ECC83 spisałaby się w tej roli połówka tańszej lampy ECC82. Drugą połówkę wykorzystałoby się w drugim kanale, a jak kogoś mierzi obawa przed przesłuchami - można zastosować ECC85 wyposażoną w ekran międzysystemowy. Prostota okaże się jeszcze większa gdy skoryguje się nieco punkt pracy pentody EF86, tak aby obniżyć napięcia na jej anodzie i siatce ekranującej do ok. 70V (w których to warunkach pracuje ona doskonale) dzięki czemu pojawi się możliwość galwanicznego sprzężenia siatki triody z anodą pentody. Cały odwracacz sprowadzi się wówczas do jednej połówki duotriody oraz dwóch identycznych rezystorów w katodzie i anodzie, bez jakiegokolwiek potencjometru korygującego asymetrię, bowiem tu nie będzie czego korygować, może tylko z wyjątkiem rozrzutów parametrów obu rezystorów, jeżeli będą one miały tolerancję 20% zamiast 1%. Nie ma w tym zresztą niczego oryginalnego, tak zbudowane były polskie wzmacniacze, m.in. W-600f oraz W-701:
