Karta Adata read only, czy czytniki mogą niszczyć karty SD?

Question

Na kartę pamięci 16 GiB oznaczoną jako "Adata" wgrałem (poprzez czytnik, o którym niżej) obraz instalki Windowsa. Na karcie pojawiły się dwie partycje...

kaleron · Answer

A może karta Ci się wysypała? Nie powiem na 100 %, że czytnik nie może zepsuć karty, ale karty psują się też same z siebie.Spróbuj wyzerować LBA0 i napisz, co się stanie.

3gr · Answer

Gdy daję (w DMDE) "Zastosuj zmiany", wyskakuje komunikat "Zapis musi być dozwolony w parametrach urządzenia (Interfejs)".

kaleron · Answer

Więc wejdź w interfejs i zezwól na zapis.

3gr · Answer

Wyskoczyło:[W] LBA: 0 (prób 1): WinError 1117. The request could not be performed because of an I/O device error.

kaleron · Answer

A w ogóle jesteś w stanie czytać zawartość i widzisz pełną pojemność karty? Wnioskuję po obecności partycji, o których piszesz. Jeśli tak, to prawdopodobnie leży generator napięć wykorzystywanych podczas operacji kasowania/zapisu = karta umarła.

tos18 · Answer

Takie głupie pytanie mam - przełącznika blokady zapisu nie przesunąłeś przypadkiem ?

3gr · Answer

Kartę mogę czytać. Pokazuje prawie 16 GB. Tej malutkiej partycji teraz nie widzę, ale czasem było ją widać pod kolejną literą.
Czy kontroler "wie", że generator nie działa? A może skończyła się rezerwa i kontroler zablokował zapis? Dopóki zapisywałem zdjęcia po kilka MB, było ok, a teraz poszło za jednym zamachem prawie 6 GB.

Nie jestem pewien, czy iso instalki nagrał się prawidłowo. Przy uruchamianiu długo był czarny ekran. Nie instaluję Windowsów codziennie i może cierpliwości mi zabrakło? Nagrałem pendriva i z niego ruszyła instalacja, ale faktycznie długo trwało, zanim coś wyskoczyło na czarnym ekranie oprócz migającego kursora.

W sumie wszystko i tak psu na budę. Miałem problem z odtworzeniem z backupu dysku systemowego (po 1,5 roku padł mi, drugi już, dysk SSD). Backup miałem pod AOMEI. Zawartość była, ale system się nie uruchamiał. Liczyłem na "naprawę", ale się nie dało. W końcu jednak się udało odtworzyć z backupu razem z systemem, choć nie tak do końca jest jak przed awarią (dwie partycje więcej - backup z dwóch dysków wgrał na jeden nowy). Zrobię z tym porządek, gdy dostanę dysk z gwarancji. Przepraszam za dygresję, ale to tak dla naświetlenia kontekstu.

To jest karta microSD, oczywiście bez przełącznika.

kaleron · Answer

Może nie wiedzieć - generator jest częścią układu NAND. Kontroler wysyła polecenie do NANDu i reszta procesu mało go interesuje. Ale komunikat o niepowodzeniu operacji w DMDE wskazuje, że w tym przypadku kontroler wie.  jaka rezerwa? - układ mógł się przegrzać i uszkodzić. Wyższe napięcia = więcej ciepła Joule'a

3gr · Answer

jaka rezerwa?Rezerwa na uszkodzone sektory. Gdzieś tak napisali, że gdy na skutek błędów "zużycia" skończą się rezerwowe sektory (fizyczne), pamięć może przejść w tryb read only. Choć to w sumie bez sensu. Kontroler może przecież po prostu zacząć pewne sektory (widziane przez system) oznaczać jako uszkodzone, jak w tradycyjnych dyskach i działać z mniejszą pojemnością. Ale nie wiem jak to w praktyce wygląda.Nie wiem też, na ile to prawda, że zostawianie w dyskach SSD jakiegoś obszaru nieprzydzielonego, zwiększa tę rezerwę. Takie zalecenie można nieraz spotkać. Że niby zwiększa to żywotność dysku.

kaleron · Answer

Bzdury. Ścieżki rez erwowe masz w dyskach twardych. W nosnikach półprzewodnikowych masz pewną nadmiarowość pojemności fizycznej w stosunku do tego, co widzisz w adresacji LBA, ale wynika to z fizyki zapisu. Nie możesz nadpisywać już istniejącej informacji, więc nową/zaktualizowaną informację musisz zapisywać w innych fizycznych jednostkach alokacji. Wtedy też przypisujesz im odpowiednie numery adresów LBA, a zdezaktualizowaną zawartość kasujesz. Defekty wypadają z rotacji, ale nominalna pojemność wyrażona w sektorach LBA nie może się zmienić, bo rozjechały by Ci się struktury logiczne.
Co do SSD - jeśli stosowane są pewne zabiegi optymalizacyjne pozwalające nie zapisywać fizycznie pewnych danych (np. sektorów wypełnionych 0x00 nie trzeba fizycznie zapisywać, jeśli kontroler ma informację, które sektory są wyzerowane i potrafi wystawić zera bez ich fizycznego odczytywania) lub zapisywać ich mniejszą objętość (np. wewnętrzna kompresja). Tak, w takich przypadkach obszary niezaalokowane w strukturach logicznych poprawiają stosunek nadmiarowych bloków do wykorzystywanych do zapisu. Fizycznie w żaden sposób to żywotności nie podnosi, ale powoduje, że resursy operacji kasowania/zapisu wyczerpują się w dłuższym czasie. Równie dobrze możesz po prostu kupić nośnik znacznie większy, od Twoich realnych potrzeb - też statystycznie (bo może się zepsuć i pierwszego dnia) posłuży dłużej.

Zrzutka na karetkę pogotowia ratunkowego

Serwis komputerowy Kaleron
Odzyskiwanie danych.
Naprawy elektroniczne sprzętu komputerowego.
+48 71 318 34 36
Hirszfelda 4/18
55-231 Jelcz-Laskowice

3gr · Answer

Czyli jak? Wydłuża czas pracy dysku, czy nie wydłuża? Jeśli wyczerpią się po dłuższym czasie, to dysk będzie dłużej sprawny, czyż nie?Co się dzieje, jeśli wszystkie rezerwowe sektory zostaną wykorzystane? Gdy liczba sprawnych fizycznych sektorów stanie się mniejsza niż logiczna?

kaleron · Answer

Przy zastosowaniu odpowiednich rozwiązań może ograniczyć liczbę fizycznych zapisów niezbędnych do przechowywania danych. Niczego nie możesz uogólniać, bo to zalezy od konkretnych rozwiązań oprogramowania układowego. Fizycznie nosnik jest w stanie wytrzymać jakąś liczbę operacji kasowania/zapisu i możesz starać się oszukiwać zapisując fizycznie mniej danych, niż przechowujesz logicznie. Możesz też (i teraz jest to powszechną praktyką) dążyć do wyrównywania zużycia bloków, by uniknąć sytuacji, gdy nośnik ulega awarii, gdzy większość jego bloków jest bardzo mało zużyta. Możesz takie zabiegi odbierać jako wydłużanie żywotności, ale tak naprawdę to znacznie bardziej złożone zagadnienie. Np. wewnętrzna kompresja na poziomie sprzętowym też wiąże się z ryzykiem uszkodzeń.

NAND nie ma sektorów. Ma strony i bloki. Sektory są emulowane na zewnętrznym interfejsie przez kontroler dla zachowania zgodności z protokołami komunikacyjnymi i adresowaniem na poziomie logicznym. I nie ma czegoś takiego, jak sektory/strony/bloki rezerwowe. Wszystkie jednostki alokacji są równoprawne. Liczba sprawnych jednostek fizycznych nie może być mniejsza od pojemności logicznej. Do awarii dochodzi wcześniej.

Zrzutka na karetkę pogotowia ratunkowego

Serwis komputerowy Kaleron
Odzyskiwanie danych.
Naprawy elektroniczne sprzętu komputerowego.
+48 71 318 34 36
Hirszfelda 4/18
55-231 Jelcz-Laskowice

3gr · Answer

Na działanie kontrolera, czyli te różne optymalizacje i równomierność zapisów, użytkownik nie ma wpływu. Na pozostawienie obszaru nieprzydzielonego, ma wpływ. Tylko czy kontroler wykorzysta obszar nieprzydzielony do zwiększenia rezerwowy liczby bloków (proporcji pamięci fizycznej do logicznej)?
Czy kontroler w ogóle "interesuje się" podziałem dysku na partycje?
Inaczej mówiąc, czy obszarowi nieprzydzielonemu do żadnej partycji, kontroler i tak nie przydzieli fizycznych bloków pamięci? Przecież system może "chcieć" coś zapisać w obszarze nieprzydzielonym.

Co znaczy "Do awarii dochodzi wcześniej"? Co jest powodem uszkodzenia, jeśli pamięć posiada wystarczającą liczbę sprawnych bloków?

Oznaczanie sektorów jako uszkodzonych jest rzeczą całkiem normalną dla HD i niczego istotnie nie zaburza. Po prostu uszkodzone sektory zmniejszają pojemność dysku i nieco wpływają też na szybkość odczytu/zapisu.
Dlaczego w pamięciach flash nie może być podobnie? Uszkodzone bloki pamięci mogłyby powodować zmniejszenie pojemności dysku (karty pamięci, pendriva itp.), a nie zaraz jego uszkodzenie, zwykle objawiające się nagłym totalnym uszkodzeniem.
Oczywiście, bloki nie przekładają się na konkretne sektory, ale nic nie stoi na przeszkodzie by np. od końca wolne sektory oznaczać jako "bad sector" i w ten sposób utrzymywać wielkość sprawnej pamięci fizycznej większą od logicznej (z odpowiednim nadmiarem wynikającym choćby z wielkości bloków).
Co prawda oznaczanie bad sectorów leży po stronie systemu, ale przecież kontroler może informować system o "uszkodzonych" sektorach i sam też odczytywać, które są tak oznaczone.

kaleron · Answer

- tylko jeśli uzna, że może tego nieprzydzielonego obszaru nie zapisywać. Tzn. tylko wtedy, gdy dostanie informację o tym, że ten obszar nie zawiera informacji na poziomie logicznym. Służy temu funkcja TRIM. Jeśli zarówno nośnik, jak i system operacyjny obsługują teę funkcję, system operacyjny na podstawie informacji o partycjonowaniu i metadanych systemu plików może poinformować kontroler, że dane obszary nie wymagają fizycznego przechowywania w układach, a zamiast nich można zwrócić 0x00. Kontroler rejestruje stosowne adresy sektorów (których nie ma, ale o nie pytamy korzystając z protokołów komunikacyjnych) w tablicach translacji odpowiadających za tłumaczenie logicznych adresów sektorów na fizyczne adresy stron i bloków w poszczególnych układach. Dzięki temu potem wie, że danych sektorów nie musi szukać w NANDach, tylko może zamiast nich wystawić od razu na interfejs odpowiednią porcję 0x00. Obecnie praktycznie wyszystkie SSD obsługują TRIM. Skasuj dowolny plik, po czym po chwili spróbuj go odzyskać. Jeśli to nie był plik na tyle mały, by mógł być przechowywany w rekordzie $MFT, odzyskana zawartość będzie wypełniona zerami. W adresacji fizycznej taki plik jest w stanie przetrwać do kilku minut, dopóki bloki, które go zawierały nie zostaną wykasowane. Jest to proces odbywający się w tle i obsługiwany przez oprogramowanie układowe nośnika, a więc nie uchronisz się przed nim nawet korzystając ze sprzetowych blokerów zapisu używanych w informatyce śledczej. W sporadycznych sytuacjach moze się zdarzyć, ze takie bloki wskutek jakiegoś błedu mogą przechować zawartość skasowaną na poziomie logicznym dłużej, ale nie jest to normalne zachowanie.Powtórz eksperyment dla jakiegoś prostszego nośnika (karta pamięci, pendrive), który nie obsługuje funkcji TRIM, a zobaczysz, że degradacja skasowanych danych odbywa się znacznie wolniej i szanse na jej odzyskanie są znacznie większe. W zasadzie nie, ale jeśli obsługuje TRIM i dostanie odpowiednią informacje od systemu operacyjnego, to potrafi tę informację wykorzystać. - Błędy występujące w tablicach translacji, problemy z obsługą defektów, np. kiedy pojawia się ich nagle zbyt wiele w zbyt krótkim czasie, czasem też inne problemy na poziomie oprogramowania układowego. Błędy na poziomie oprogramowania układowego, często w diagnostyce podsumowywane krótkim uszkodzeniem kontrolera, odpowiadają za niemal 100 % awarii nośników półprzewodnikowych. Jakieś promile dotyczą usterek zasilaniowych i mechanicznych. Elektroniczne uszkodzenie kontrolera, jako układu scalonego, to naprawdę skrajnie wyjątkowe sytuacje. - w ujęciu fizycznym. Zwróć uwagę, że liczba dostępnych jednostek LBA się nie zmienia. - tak, sektory są realokowane (numery jednostek LBA są przypisywane innym sektorom fizycznym) do sektorów znajdujących się na ścieżkach rezerwowych, co wymaga przepozycjonowania głowicy na inną ścieżkę, a następnie jej powrotu na pierwotną ścieżkę. Bo to zupełnie inne konstrukcje, o zupełnie innej fizyce zapisu, inaczej rozwiązanym adresowaniu danych, które w znacznym stopniu w systemach komputerowych zachowują się podobnie do dysków twardych dzięki emulacji. Tym niemniej występują pewne analogie. - i w sensie fizycznym tak właśnie się dzieje. Uszkodzone bloki są rejestrowane na liście defektów i przestają uczestniczyć w rotacji adresów LBA. Im mniej sprawnych bloków zostaje, tym szybciej zużywają się pozostałe, gdyż mniejsza liczba jednostek fizycznej alokacji musi obsłuzyć tę samą liczbę operacji kasowania/zapisu. Ale ponieważ adresy LBA i tak rotują po adresach fizycznych, nie ma takiego podziału na adresy podstawowe i rezerwowe, jak w przypadku nośników magnetycznych, gdzie mozliwość bezpośredniego nadpisania (przemagnesowania) starej zawartości pozwala na względnie stałe przyporządkowanie adresów logicznych do fizycznych. Oczywiście zmniejszenie pojemności nośnika odbywa się wyłącznie na poziomie fizycznie dostępnych sprawnych bloków. Zmniejszanie pojemności nośnika na poziomie dostępnych jednostek LBA z łatwością doprowadziłoby do uszkodzenia struktur logicznych, dlatego tego typu rozwiązanie nie jest stosowane. - w nośnikach półprzewodnikowych właśnie tak jest. Założenia ich konstrukcji nie pozwalają na stworzenie naprawdę wiarygodnej metody oceny ich stanu technicznego i przewidywania awarii. - niewiele to zmieni. Nadmiarowość bloków fizycznych w stosunku do pojemności logicznej zawsze jest i stopniowo się ona kurczy w miarę uszkadzania kolejnych bloków fizycznych. Czasem jest ona mniejsza, czasem trochę większa, w niektórych modelach możliwe jest jej regulowanie przez użytkownika (w sensie zmniejszania liczby dostępnych jednostek LBA, bo fizycznych jednostek nie dodasz). Zabiegi na poziomie struktur logicznych, w tym markowanie sprawnych obszarów jako uszkodzonych lub pozostawianie niezaalokowanej przestrzeni mają sens tylko w przypadku, gdy kotroler potrafi wykorzystywać takie okazje = obsługuje TRIM, algorytmy wyrównywania zużycia, ew. także wewnętrzną kompresję. Algorytmy wyrównywania zuzycia pozwalają przenosić dane, które zmieniają się rzadko z mało zuzytych bloków do bloków zuzytych bardziej, w ten sposób opóźniając ich moment awarii i zwiększając obciążenie zapisami/kasowaniem bloków zużytych w mniejszym stopniu. Z kolei wewnętrzna kompresja pozwala na zmniejszanie objętości zapisywanej fizycznie informacji, jeśli pozwala się ona skompresować. A więc w tym przypadku ograniczamy fizyczne obciążenie układów i poprawiamy stosunek bloków nadmiarowych do zajętych na przechowywanie danych, przynajmniej domomentu, kiedy na nosnik nie trafią dane trudniejsze w kompresji. Np. już skompresowane,jak zdjęcia, multimedia, archiwa itd. - w sensie fizycznym za zarządzanie defektami odpowiada oprogramowanie układowe nośnika, ale obsługa defektów jest też implementowana na poziomie systemów plików. Bardzo dawno temu informacje o uszkodzonych sektorach dysków były zapisywane na etykietkach, na których pozostawiano też puste rubryki, gdzie można było dopisać ołówkiem defekty pojawiające się w czasie eksploatacji. Wtedy konieczne było markowanie uszkodzonych obszarów na poziomie systemów plików, by uniknąć sytuacji, gdy próbowałyby zapisywać dane w tych uszkodzonych obszarach. Później, gdy z jednej strony dochodziło do skomplikowania wewnętrznej adresacji fizycznej, a z drugiej zwiększenia liczby występujących defektów, zarządzanie defektami zepchnięto na poziom oprogramowania układowego dysków. W przypadku nośników półprzewodnikowych zarządzanie defektami od samego początku było obsługiwane przez oprogramowanie układowe i jeszcze do niedawna było to robione na tyle dobrze, że coś takiego, jak "uszkodzony sektor" w nośniku półprzewodnikowym nie miało prawa się wydarzyć. Współcześnie takie incydenty już się zdarzają, co świadczy o tym, że obsługa defektów nie funkcjonuje zbyt dobrze. Pojawiające się w różnych miejscach i znikające "uszkodzone sektory" są jednym z rzadkich symptomów pozwalających wcześniej przewidzieć ostateczną awarię urządzenia.

3gr · Answer

Dzięki za obszerne, rzeczowe wyjaśnienia.
O funkcji TRIM czytałem jakiś czas temu i było to jako "nowinka". Jeśli faktycznie stało się to powszechne, tylko się cieszyć. Da się jakoś sprawdzić, czy konkretny dysk go obsługuje?
Miałem na myśli, nie zmniejszanie ogólnej liczby dostępnych jednostek LBA, ale tych użytecznych. Oznaczając pewne sektory jako "bad", nie zmniejszamy ich liczby i nie zmieniamy struktury, ale faktycznie wyłączamy pewną ich liczbę z użytkowania. Oczywiście mam tu na myśli sektory logiczne i "bad" nie oznacza rzeczywistego uszkodzenia, ale właśnie wyłączenie z użytkowania.
W różnych publikacjach piszą o zużywaniu się bloków pamięci, jako głównej przyczynie uszkodzeń, ale w sumie podane przez Ciebie powody wydają się bardziej przekonujące.
Z mechanicznym uszkodzeniem pendrivów miałem do czynienia. Jednego udało mi się w całości odczytać skręcając go delikatnie imadłem

Wcześniej zauważyłem, że po ściśnięciu palcami (po zdjęciu obudowy) "ożywał" na chwilę. Innemu pomagało wygięcie go na kształt łuku. I nie chodziło o wyłamane/oderwane piny przy wtyku, co przy pendrivach zawsze może się zdarzyć.
Jeden dysk SSD udało mi się odczytać schładzając go.

kaleron · Answer

- one wszystkie w jakiś sposób są uzyteczne - przynajmniej z punktu widzenia samego urządzenia, które mało się interesuje tym, co robisz na poziomie struktur logicznych. Chyba, że jest informowane właśnie przez funkcję TRIM. W każdym razie nie musisz markować obszarów jako uszkodzonych, by je utrzymywać jako niezaalokowane w strukturach logicznych. A czy z TRIMu warto się cieszyć? Pewnie do momentu, kiedy sobie coś przypadkiem skasujesz...

3gr · Answer

Oczywiście system może sobie w dowolny sposób wyłączać sektory logiczne z używania (i poinformować o tym kontroler), ale mechanizm "bad sector" już jest. Choć takie "silne" wyłączenie sektorów faktycznie może coś zmienić dopiero, gdy dysk dobiją do 100% zapełnienia uniemożliwiając przekroczenie jakiegoś progu liczby sektorów z danymi. Wcześniej faktycznie nie powinno robić różnicy, czy sektory są na stałe wolne od przechowywania danych, czy tylko chwilowo.

Sprawdziłem gwarantowane TBW dla tego dysku, który padł (GIGABYTE). Limit ma 100 TB. Zapisane było na nim 106 TB. Czyli nici z wymiany gwarancyjnej

Zajęty był w ok. 60%, czyli nie powinno mu brakować sprawnej fizycznej pamięci.
Nowy ADATA ma podane 800 TB TBW, ale w warunkach gwarancji nie przywołują wprost tego limitu. Zaznaczają jedynie, że dysk nie może być używany do określonych celów, takich jak zapis z kamer monitoringu, w serwerze itp., które wiążą się z intensywnym zapisywaniem danych.
Dla dysków SSD parametr TBW powinien być podawany zaraz obok pojemności, a w sumie trzeba trochę się postarać, bo go znaleźć.

Program SSDToolBox ze strony GIGABYTE nie widzi tego uszkodzonego dysku. Wszystkie inne programy, którymi odczytywałem dane SMART, widzą go. Taki CrystalDiskInfo nie tylko go widzi, ale podaje "Stan: Dobry 0%". Jak rozumieć te procenty? Na stronie producenta programu tego nie wyjaśniają. Ale napisali, co znaczy "Dobry". No, niby dobry...

kaleron · Answer

- ale nie jest, bo wygląda coraz słabiej. Dzieląc parametr TBW przez całkowitą fizyczną pojemność nośnika uzyskasz informację o liczbie cykli kasowania/zapisu użytych w nośniku układów NAND. Porównaj sobie ten parametr z czasami, kiedy ten parametr był podawany jawnie i oficjalnie.

3gr · Answer

Nie śledzę tego, ale już na niewielkiej próbce widzę, że są bardzo duże różnice pomiędzy producentami. Dyski podobnej pojemności i w podobnej cenie, a jeden ma 100 TB, drugi 800 TB. Te 800 TB powinno mi wystarczyć na ponad 10 lat, więc ujdzie. Czy nie padnie wcześniej z innego powodu? 100 TB wystarczyło na niewiele ponad 1,5 roku, więc porażka. Dysk tradycyjny 3 TB kręci mi już 8 rok.
Tak za bardzo nie odnosiłbym TBW do pojemności, bo na dużym dysku większość danych spokojnie sobie leży. No, zdaje się, co jakiś czas kontroler to odświeża, ale chyba nie ma to istotnego wpływu na starzenie? Jak długo taki SSD może sobie leżeć wyłączony, by bajty nie "wyparowały"? Widziałem gdzieś, że w 30°C tylko rok. Przy normalnym użytkowaniu, nie problem, ale gdy jest to dysk zewnętrzny odłożony na półkę? Albo w jakimś komputerze, trzymanym awaryjnie "na wszelki wypadek"? Gdy dysk jest wyłączony, przecież nie widzi upływu czasu, skąd wie, kiedy dane trzeba zregenerować?

kaleron · Answer

-zwróć też uwagę na to, że producentami często nazywamy marki handlowe, które tak naprawdę niczego nie produkują. Producentem z krwi i kości jest Samsung, który produkuje nośniki na własnych kontrolerach, z własnymi pamięciami i własnym oprogramowaniem układowym. Wszystkie budżetowe konstrukcje na PS-3111, czy SM-2258 w istocie są takie same. Te same kontrolery, te same pamięci, ta sama topologia PCB, ten sam kolor laminatu, nawet te same obudowy, tylko naklejka na nich inna. Dlatego śmieszą mnie wielkie testy setek SSDków, gdzie testuje się w istocie kilka modeli, a niewielkie różnice pomiędzy tymi samymi modelami firmowanymi przez różne marki wynikają z losowych fluktuacji procesu testowego, a czasem i produkcyjnego. I tak, różnice są duże, ale musimy brać poprawkę na to, że firmom zdarza się deklarować parametry "z czapy". - tym niemniej jeśli pomnożymy resurs operacji kasowania/zapisu przez większą pojemność, wyjdzie nam wyższy parametr TBW. Matematyczna zależność jest i jeśli określoną liczbę zapisów rozłożysz na większą pojemność nośnika, to przy zachowaniu równomiernego obciążenia zapisami, układy ucierpią mniej. - kontroler nic nie odświeża. To nie RAM. Ale czasem przenosi część informacji do innych fizycznych jednostek alokacji, jeśli to mu podpowiadają algorytmy wyrównywania zużycia. I ma to wpływ na zużycie (kolejny zapis i kasowanie), ale jest to ofiara uzasadniona tym, by chronić najbardziej zużyte bloki przed dalszą degradacją kosztem większego obciążenia mniej zużytych.  Teoretycznie powinien być zaprojektowany tak, żeby retencja danych > 10 lat, ale w praktyce widziałem nośniki NANDowe, w których do upływności danych dochodziło po paru godzinach leżenia. Prawdę mówiąc większe zaufanie mam do nośników magnetycznych. - dysk nie będzie regenerował danych. To problem użytkownika, a nie dysku. Dysk będzie przechowywał dane, dokąd da rady, a potem się zepsuje i co mu zrobisz? Tym bardziej, że dysk nie analizuje danych na poziomie logicznym. Dla niego to po prostu strumień danych zabezpieczony kodami ECC, który jest spójny (korygowalny) lub nie. Jeśli nie, dysk reaguje na defekt zgodnie z procedurą zaszytą w oprogramowaniu układowym i reszta go nie obchodzi.