Przede wszystkim obwód rezonansowy na wejściu odbiornika dokonuje wstępnej selekcji.
Jest on przestrajany, żeby można było wybierać różne fale. Następnie heterodyna - generator
o częstotliwości różniącej się o stałą od tej, którą chcemy odbierać - też zawiera przestrajany
obwód rezonasowy (pewną trudność stanowi współbieżne przestrajanie dwóch obwodów tak,
by różnica ich częstotliwości rezonansowych pozostawała stała - problem nie ma dokładnego
rozwiązania, stosuje się przybliżone). Sygnał heterodyny i odbieranej audycji dochodzą do
mieszacza, który je mnoży - w rezultacie uzyskujemy sumę i różnicę ich częstotliwości. Z tego
wykorzystuje się różnicę - wzmacnia ją układ wzmacniacza pośredniej częstotliwości, który
zawiera obwody rezonansowe nastrojone na częstotliwość pośrednią, która jest różnicą
częstotliwości odbieranej audycji i heterodyny - one dbają o to, by tylko ta częstotliwość była
przepuszczana. Zwykle dla fal długich, średnich i krótkich jest to 465kHz, dla UKF 10.7MHz.
Potrzeba stosowania obwodów wejściowych wynika z tego, że mieszacz produkuje częstotliwość
pośrednią z dwóch różnych częstotliwości - jedna z nich jest częstotliwością audycji, którą chcemy
odbierać, drugą nazywa się częstotliwością lustrzaną - gdyby nie było obwodów wejściowych, i na
częstotliwości lustrzanej nadawałaby inna stacja, to odbierane byłyby obie.
Konstrukcja układu odbiornika superheterodynowego jest jeszcze bardziej skomplikowana.
Na przykład od strony wejścia daje się układ rezonansowy, który tłumi częstotliwość pośrednią
- po to, żeby sygnał o tej częstotliwości, jeśli przyjdzie z anteny, nie zakłócał odbieranej audycji.
Poza tym dąży się do tego, by częstotliwość heterodyny ani nie wychodziła na antenę, ani nie
przedostawała się z anteny do mieszacza lub heterodyny - spowodowałaby zakłócenia odbioru.
Odbiornik superheterodynowy to tylko jeden z wielu możliwych. Jednym z najprostszych jest
odbiornik o bezpośrednim wzmocnieniu, który zawiera tylko wzmacniacz częstotliwości, na
której nadawana jest audycja, i jeden lub dwa obwody rezonansowe, które ją wybierają.
Ma on gorszą charakterystykę częstotliwościową, niż superheterodynowy, gdyż nie da
się przy pomocy jednego ani dwóch obwodów właściwie jej ukształtować, ale za to ma
mniejsze szumy od superheterodynowego, i nie ma częstotliwości lustrzanych.
W układzie odbiornika o bezpośrednim wzmocnieniu często stosuje się dodatnie sprzężenie
zwrotne, co powoduje wzrost czułości (można odbierać słabszą audycję) i selektywności
(dokładniej wyodrębnia się właściwą audycję spośród innych nadawanych na zbliżonych
częstotliwościach) - kosztem większej wrażliwości układu na zmiany parametrów, często
wymaga to dodatkowej regulacji. Jest to odbiornik reakcyjny (audion). Podobny jest do niego
odbiornik superreakcyjny, w którym to sprzężenie powoduje wzbudzenie się układu - przy
odpowiednio dobranych parametrach udaje się uzyskać bardzo dobrą czułość w układzie
złożonym z niewielu elementów - kiedyś, gdy elementy drogo kosztowały, stosowano to.
Prostszy od nich odbiornik detektorowy, który nawet nie wzmacnia sygnału, tylko
od razu poddaje go detekcji - wymaga to odpowiednio silnego sygnału, np. lokalnej
stacji radiowej, albo bardzo dużej anteny; zwykle ma jeden obwód rezonansowy.
Są jeszcze takie układy, jak odbiornik homodynowy, czy synchrodynowy, ktore nie muszą
używać obwodów wejściowych, a mieszacz daje od razu częstotliwość akustyczną. Z nich
odbiornik homodynowy daje gwizd - co jest uzyteczne przy odbiorze telegrafii.
Od jakiegoś czasu robi się odbiorniki superheterodynowe z podwójną przemianą częstotliwości
- pierwszy mieszacz daje bardzo dużą częstotliwość, za nim jest układ rezonasowy przepuszczający
dość wąskie pasmo częstotliwości, i drugi mieszacz, który obniża częstotliwość - już z heterodyną
o stałej częstotliwości. Pozwala to skutecznie eliminować częstotliwości lustrzane bez potrzeby
użycia przestrajanych obwodów wejściowych - zastępuje je filtr za pierwszym mieszaczem.
Jeszcze innym sposobem eliminacji częstotliwości lustrzanej w superheterodynie jest
użycie mieszacza zespolonego, który daje na wyjściu tylko różnicę częstotliwości.
