Poleć tam jeszcze raz z Project Apollo NASSP

"Project Apollo NASSP" to projekt open source mający na celu stworzenie symulacji sprzętu stosowanego w ramach programu Apollo.
Nie jest to jednak zwykła gra wideo tylko prawdziwa symulacja bazowana na dostępnej dokumentacji.


Saturn 5 startuje. 5 potężnych silników F-1 napędzanych mieszanką nafty i ciekłego tlenu wynosi zestaw poza atmosferę.


Widok z wnętrza modułu dowodzenia. Program 11 AGC monitoruje start aby w razie konieczności (problemów z LVDC, albo raczej jego żyroskopami) po przełączeniu przełącznika przejąć kontrolę. System EDS monitoruje integralność rakiety nośnej, funkcja auto abort jest aktywna aby w razie konieczności bez ingerencji załogi uruchomić sekwencję przerwania startu przy np. utracie kontroli nad rakietą nośną.


Do dyspozycji dostajemy moduł dowodzenia/serwisowy (CSM) oraz moduł księżycowy (LM) z wymodelowanymi praktycznie wszystkimi systemami (w obecnej wersji beta 8.0). Można klikać każdy przełącznik i przycisk, każdy ma swoją funkcję dokładnie odpowiadającą rzeczywistemu sprzętowi. Wymodelowane zostały wszystkie znaczące systemy, zbyt wiele ich tu jest aby je opisać w ramach artykułu. Na uwagę zasługuje pełna emulacja komputerów AGC oraz AGS i wykorzystanie oryginalnego co do bita oprogramowania, tego samego z którego korzystał chociażby Neil Armstrong. Możliwe jest to dzięki połączeniu sił zespołu developerów NASSP oraz Virtual AGC którzy razem stworzyli najdokładniejszą obecnie symulację tego typu.

NASSP jest modułem do symulatora Orbiter 2016 (dotyczy wersji 8.0) lub Orbiter 2010 (wersje 7.0 i wcześniejsze), sam Orbiter (freeware) bardzo dokładnie symuluje ruch w przestrzeni kosmicznej, na tyle dokładnie że oryginalne oprogramowanie AGC i AGS doskonale daje sobie radę z nawigowaniem w wirtualnej przestrzeni. Wektor stanu zmienia się z każdym manewrem, każde odpalenie silniczków RCS powoduje jego nieznaczną zmianę.





Symulacja umożliwia odtworzenie wczesnych misji Apollo. Oficjalnie wspierane są scenariusze misji Apollo 7 oraz 8, jednak moduł księżycowy jest praktycznie gotowy i odtworzenie Apollo 11 także jest możliwe. Można jednak też kombinować i robić rzeczy które nie były planowane w ramach historycznej misji, albo nawet stworzyć własny scenariusz. Dostępne są narzędzia umożliwiające np. planowanie PDI, TLI i praktycznie wszystkich manewrów, w aktualnej wersji jest także wymodelowane MCC AI dzięki czemu w podróży nie jesteśmy sami i mamy uplinkowane potrzebne dane. Potrzebne uplinki można także utworzyć dzięki wspominanym wyżej narzędiom.

Każdy może zasiąść za sterami trzymając w lewej ręce THC i w prawej RHC, chociaż znajdzie się i opcja dla posiadaczy pojedynczego joysticka (przełączanie między RHC i THC przyciskiem). Niestety bez analogowego (proporcjonalnego) joysticka może być problem, są takie rzeczy, np. dokowanie których ani AGC ani AGS za nas nie zrobi. Jednak nikt nie zabroni Ci zaprogramowania AGC i oglądania automatycznego lądowania, albo zwyczajnie podziwiania startu kiedy to LV (rakieta nośna) jest prowadzona przez LVDC i FC.

Jeśli ktoś nie czuje się na siłach i nie ogarnia setek (to nie żart) przełączników i "breakerów" to zawsze jest opcja automatycznej egzekucji checklist, dzięki której "ktoś" za nas będzie je przełączał Do tego opcja interaktywnej checklisty pokaże nam gdzie znajduje się dany przełącznik.
Jest też opcja dla speców, kozaków itp. czyli pobranie oryginalnych checklist i wydrukowanie ich. Nie zapomnijcie pobrać cue cardy i przykleić je w odpowiednim miejscu na monitorze, do tego obowiązkowa lektura dotycząca systemów obydwu statków.



A "Orzeł" siedzi i...
...Czeka na depressuryzację i EVA

Dokumentacja związana z programem Apollo jest dostępna na różnych stronach internetowych.
Np. tutaj:
https://www.hq.nasa.gov/alsj/
https://history.nasa.gov/afj/

Strona projektu NASSP:
http://nassp.sourceforge.net/

Aktualne forum projektu NASSP:
https://www.orbiter-forum.com/forumdisplay.php?f=102

Najnowsze buildy NASSP 8.0:
https://www.orbiter-forum.com/showthread.php?t=39591

Program Orbiter (freeware):
http://orbit.medphys.ucl.ac.uk/download.html

Moje 3 grosze, czyli kilka poradników:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLrBXdCPiS7JXuj8ZSsibQ7KbM5MFydsTI

Fajne!

Symulator super, tylko za dużo tych knefli do których pewnie jest 50 tomowa dokumentacja Ale pewnie o to chodzi, by nadać temu projektowi realizmu.

Nie nafty i ciekłego tlenu tylko wodoru i tlenu.

Cytat:

Nie nafty i ciekłego tlenu tylko wodoru i tlenu.

Czy kolega mógłby podać linka do źródła ?

NASA mówi o paliwie RP-1 które jest pochodną nafty: https://history.nasa.gov/afj/ap11fj/01launch.html

Cytat:

A large combustion chamber and bell have an injector plate at the top, through which RP-1 fuel and LOX are injected at high pressure through 2,816 holes. Above the injector is the LOX dome which also transmits the force of the thrust from the engine to the rocket's structure. A single-shaft turbopump is mounted beside the combustion chamber. The turbine section of this turbopump is at the bottom and is driven by the exhaust gas from burning RP-1 and LOX in a fuel-rich mixture in a chamber called the gas generator. After they power the turbine, these gases pass through a heat exchanger, then to a wrap-around exhaust manifold which feeds them into the periphery of the engine bell. The final task for these hot gases is to cool and protect the nozzle extension from the far hotter exhaust of the main engine itself.

https://pl.wikipedia.org/wiki/RP-1

Ciekły wodór i ciekły tlen były wykorzystywane w silnikach J-2 członu drugiego (5 silników J-2) oraz trzeciego (jeden silnik J-2). Płomień wylotowy był niebieskawy.
Nafta i ciekły tlen były w pierwszym członie (5 silników F-1). Płomień był żółtawy.

Do tego w rakiecie nośnej Saturn 1B (także występującej w symulacji) w pierwszym członie było 8 silników H-1 (nafta + ciekły tlen) a w drugim jeden silnik J-2 (ciekły wodór i tlen). Drugi człon w Saturn 1B to prawie to samo co trzeci w Saturn 5, różnica polegała między innymi na braku możliwości restartu na orbicie (Saturn 5 wymagał restartu w celu wykonania TLI, Saturn 1B był przeznaczony do lotów LEO).

Stosowanie nafty było spowodowane tym że ciekły wodór, chociaż miał małą masę, miał także dużą objętość. Zastosowanie nafty zmniejszyło rozmiar zbiornika.

Zarówno LM jak i SM posiadały swoje silniki. SPS w SM był napędzany paliwem hipergolicznym, podobnie jak obydwa silniki LMa oraz silniczki RCS (w LM, CM, SM oraz S-IVB).

Silnik SPS miał stały ciąg z wektorowaniem. Silnik DPS członu opadania LM miał zmienny ciąg (od 10-95%) z wektorowaniem. Silnik APS członu wznoszenia LM miał stały ciąg bez wektorowania. Silniki na paliwo hipergoliczne uchodziły za najbardziej niezawodne (poza silnikami na paliwo stałe). W przypadku rakiety nośnej można było przerwać lot, ponadto miała ona więcej niż jeden silnik w pierwszych członach. W przypadku APS oraz SPS uszkodzenie mogło oznaczać utratę załogi.